Het klinkt misschien als een pittige stelling maar volgens mij zit het zo: de allerbelangrijkste voorwaarde voor therapie is motivatie. De wil om echt iets anders te gaan doen dan je deed. De moed om te werken naar opengaan, verzachting of acceptatie van wat er is.
Dat zijn grote stappen.
Iemand de tip geven om eens met een therapeut te gaan praten is natuurlijk goed bedoeld. Maar diegene gaat pas als hij of zij zelf de noodzaak voelt. Als de cliënt zelf geen noodzaak voelt om hulp te vragen of te veranderen heeft therapie geen zin.
Het volgende komt uit een, heel kort en inmiddels oud, dossier van een cliënte toen ik nog in Amsterdam bij een gezondheidscentrum werkte:
‘Vertel, wat is uw vraag aan mij?’
‘Ik moest van de dokter naar jou.’
‘En weet u nog wat de reden daarvoor was?’
‘Weet ik veel. Ik moest van haar…’
We zijn nog een poos in gesprek. Ik zoekend naar een hulpvraag, zij blij met mijn belangstelling.
Een aantal dagen later zegt een de manager van het gezondheidscentrum dit tegen mij:
‘Er is een klacht tegen je ingediend. Vijfenzeventig euro voor een kopje thee vond ze belachelijk duur.’
Sja, voor een kopje thee is dat best duur…