Bea is een sympathieke vrouw van midden in de veertig. Zij is moeder en gehuwd en altijd druk met zorgen voor anderen, staat voor iedereen klaar. Recentelijk druk met zorgen voor ouders waarvan nu één ouder overleden is. Nu gaat werken niet meer. Ziektewet. Ze kan niet meer genieten en is voortdurend moe. Zij heeft een leeg gevoel, een grauwe huid en doffe ogen.
Haar opmerking was: ‘Ik weet eigenlijk niet wie ik ben en wat ik wil’.
Klachten: Neerslachtigheid en vermoeidheid.
Oorzaak: Overbelasting
Oplossingen: zoeken naar het patroon waardoor zij overbelast is geraakt en nieuwe patronen aanleren.
Haptotherapie: In het gesprek gaan we op zoek naar waar ‘het altijd moeten zorgen voor de ander-patroon’ vandaan komt en waar dit patroon toe dient. Vroeger thuis was er veel ruzie. Bea deed wat zij kon om de sfeer gezellig te houden, koffie zetten, babbelen, voor haar zusje te zorgen of zichzelf onzichtbaar te maken. Dit doet zij nog steeds. En door altijd met een ander bezig te zijn is zij het contact met zichzelf verloren. Bij aanraking op de bank, waarbij zij haar eigen lijf weer voelt, komt een gevoel van rouw boven. Deze rouw gaat niet alleen over het verlies van haar ouder. ‘Ik ben mijzelf al zolang kwijt als ik mij kan herinneren.’
Door weer opnieuw haar lichaam te voelen kan zij ook weer haar grenzen gaan voelen. Ze kan leren dat zij niet onmiddellijk bij elk appèl hoeft op te springen omdat zij niet verantwoordelijk is voor ieders welzijn. (‘Mam, waar liggen mijn sokken??’ ) Als zij haar grenzen kan voelen kan ze deze in het dagelijks leven gaan herkennen en gaan aangeven. En door goed voor zichzelf te zorgen zorgt zij uiteindelijk ook goed voor anderen.
Om privacyredenen zijn namen en foto’s fictief.